www.intermissionary.fora.pl

royalist

Przeczytaj preambule do konstytucji RP to się dowiesz.

pollyanne

Oktaryna, jeśli jeszcze raz zobaczę u Ciebie wrogość wobec innych użytkowników, będę zmuszona dać Ci ostrzeżenie. Następne pójdą bez większych ostrzeżeń. To forum nie służy do dyskusji między ateistami a wierzącymi, ale do naszego wzajemnego umacniania się w zadaniu.

'Adonai'

Jeśli lubicie słuchać/czytać świadectwa powołania to zapraszam do wysłuchania http://www.youtube.com/watch?v=WHXvlCCdOXE&list=LLRsXpRyZXGwhAu4PBi3IDVQ&index=1&feature=plpp_video
Bardzo ciekawe zachęcam , słucham tego codziennie

pollyanne

Właśnie niedawno miałam tego słuchać, ale coś mi się nie chciało otworzyć i zapomniałam.;) Ale teraz przeczytam.

Scintilla

Ja tam czuję powołanie. Wiele ludzi sie dziwi ze już w wieku 13 lat mam takie myśli. sa w tym wiekszym szou jak uswiadamiam ich ze czuję to od 2 lat ;D

'Adonai'

Scintilla
Ja mam 14 w marcu 15 powołanie odczuwam już na pewno od dwóch lat, no ale jak już wcześniej pisałam czy to jest powołanie to nie wiem :)

Scintilla

To fajnie że chociaż Ty mnie rozumiesz ; )

pollyanne

Z powołaniem bywa różnie, można odczuć je w różnym wieku. Każdy jest inny, toteż ma swój odrębny właściwy czas. Matki Teresy i tak nie przebijecie, miała 4-5 lat. :D Ja miałam 13, ale jeśli szukać pierwszych śladów tych myśli w moim życiu, to ze 3-4 by było. A może chcecie opowiedzieć, jak to się u Was objawia i o jakich zgromadzeniach myślicie? ;)

'Adonai'

Ja nie pamiętam kiedy po raz pierwszy pomyślałam o zostaniu siostrą. Pamiętam że w 2010r kiedy po raz pierwszy poszłam na pielgrzymkę zachwycałam się siostrami zakonnymi, które wędrowały z nami. Były wesołe, kiedy była modlitwa były skupione, zamyślone, ale nigdy nie były smutne i to mnie zachwyca do dziś. Uświadomiłam sobie że to Bóg jest radością, że tylko on daję tę radość, bo pomimo bólu, zmęczenia one potrafiły się uśmiechać, żartować, tańczyć :D Ja chciałam być <nadal chcę> taka jak one. W 2011r wysłuchałam świadectwa powołania pewnej siostry (pisałam już to gdzieś tutaj) słuchałam tego z taka radością. Chciałam <chcę> też być taka i to co mnie jeszcze 'zafascynowało' w siostrach to odwaga. Bo naprawdę trzeba być odważnym żeby powiedzieć to rodzicom, bliskim (nie wiem czy bym umiała), żeby porzucić wszystko co się ma i pójść za Jezusem. Siostry te są ze zgromadzenia Sióstr Serafitek i o takim też zgromadzeniu myślę (choć nie wiem czy byłabym taka odważna (: )
Ostatnio rozmyślam o klasztorach zamkniętych. Moja kuzynka też chciała wstąpić do klasztoru zamkniętego ale jednak wyszła za mąż, nie układa jej się z teściową.
Wysłuchałam wiele świadectw sióstr które wybrały dobrze, ale słuchałam też świadectw byłych sióstr, które nie wybrały dobrze. Opowiadały że najbardziej dokuczała im samotność.
Ale ja najbardziej się obawiam wyboru, wiem ze to będzie najważniejszy wybór w moim życiu, na całe życie. Co jakbym się pomyliła? co bym miała dalej robić?
Denerwuje mnie to że tata ostatnio ciągle się pyta gdzie chcę iść dalej do szkoły a ja nie wiem, nic mnie nie interesuje.
Wszyscy dookoła mówią mi że będę zakonnicą (takie brzydkie określenie). Może to oni rozbudzili te myśli we mnie?
Jestem jedynaczką ja sobie nie wyobrażam jak mogłabym zostawić rodziców samych. Jak byłam mała to cieszyłam się że nie mam rodzeństwa, ale teraz tak bardzo bym chciała je mieć, może było by to łatwiejsze.
Chciałabym jeszcze dużo wam napisać ale nie mogę poskładać myśli :)

pollyanne

Wiesz, nie przejmuj się za bardzo tym, co mówią inni. Oni zawsze będą gadać, a kiedy /jeśli/ zdecydujesz się na wstąpienie, to wtedy dopiero się zacznie. Szczególnie jeśli zrobisz to po maturze, ale przed studiami, czy jeszcze wcześniej, o ile u serafitek jest to możliwe (a właśnie, jeśli postanowisz, to kiedy - myślałaś już o tym?). Dowiesz się, że jesteś jeszcze taka młoda, w ogóle nie znasz życia, więc jest za wcześnie na podejmowanie takich decyzji, powinnaś iść na studia / do pracy, może kogoś poznasz, zakochasz się. Oczywiście, jeśli zdecydujesz się jednak odczekać, pomyślisz, że może jednak nie chcesz próbować, to proszę bardzo, ale lepiej żeby była to decyzja bardziej przemodlona niż zainspirowana radami. Jeśli będziesz prosić Boga o spełnienie Jego woli, On i tak zaprowadzi Cię tam, gdzie chce. Jeśli dana osoba nie ma powołania do życia zakonnego, wystąpi i nie jest to nic złego. Nie bój się o tym myśleć, nie bój się nawet w przyszłości spróbować, bo nie każą Ci przecież od razu składać ślubów wieczystych. ;D To, że jesteś jedynaczką, też nie jest takim problemem. Przełożone w zgromadzeniu to też ludzie, w razie czego umożliwią Ci w jakiś sposób opiekę nad rodzicami. Przy niektórych klasztorach są nawet domy dla takich ojców i matek. W rozeznawaniu może Ci pomóc [link widoczny dla zalogowanych] forum. Jak coś, jestem na nim carmel i mnie osobiście bardzo ono ubogaca. Można tam znaleźć wiele odpowiedzi na nurtujące pytania, pięknych świadectw, informacji na temat przeróżnych zgromadzeń - zarówno czynnych, jak i kontemplacyjnych. Jest też oczywiście możliwość zadania własnego pytania lub ubogacenia strony poprzez dodawanie czegoś od siebie.

'Adonai'

polly
Te słowa mi najbardziej się spodobały